Aiyah

With the recent furor about Khairy's remarks on Malaysian Chinese exploiting current internal upheaval in UMNO (which has as usual gone unnoticed by Malaysian mainstream English and Malay dailies), as well certain people being very prissy about some harsh but true remarks made by Mr.Lee KY, I am again deeply frustrated by how everything revolves around race, religion and ethnicity.

Kita ni semua kan rakyat Malaysia? Tapi, I tahu lah, memang susah, you orang Melayu, I orang Cina. Bumiputera vs. non-Bumi, Islam vs. non-Islam, jurang yang memisahkan kita, makin lama, makin ketara. Semangat muhibah konon. Orang bukan Melayu (generally!) tidak respek orang Melayu, terasa bahawa kaum Melayu malas dan releks, disuap makan kerajaan. Orang bukan Melayu sudah termakan bisa pentadbiran yang memberi hak istimewa kepada kaum bumiputera. Isu yang tidak boleh dibangkitkan, tidak boleh dipertikaikan, seperti yang tertera di dalam perlembagaan. Bagaikan, saya, anak Malaysia, dilahirkan dan dibesarkan di tanah air, adalah seorang second-class citizen. Orang Melayu pula, tidak suka orang bukan Melayu. Semangat patriotik dan kebangsaan serba kekurangan di kalangan mereka, terlalu asyik mengejar wang. Terutamanya di kalangan orang bandar, etik dan moral yang tidak selari dengan hukum syariah, bukankah Malaysia negara Islam?

The government complacently paints a pictures of peace and harmony, not heeding these undercurrents of tension and dissatisfaction of the nation. Jangan lupa, Malaysia mengamalkan prinsip demokrasi berperlembagaan, seperti adat Temenggung, di bawah prinsip bahawa rakyat yang menentukan pentadbiran. Don't get too big for your boots. You can, and will (if this continues), be overthrown, ala Thailand.

We're a time bomb waiting to explode.